sábado, 25 de abril de 2015

Salutatio



Domi, Fabiola parvula Laetitiam curabat. Laetitia in solo sedebat ad ludendum dum Fabiola expectabat amicam suam. Ea per ianuam videbat arbores et aves et caelum et flores et multas nubes atras;  ea audiebat tonitrus qui prope domum non erant.
Ianua  aperta, ventus non intrabat. Quid est ventus? Ventus est aer qui se movet. Prope ianuam erant multi flores pulchri coloribus et formis variis. Stirpes serebantur in quoque vase ab Fabiola; erant varia vasa.
Laetitia silebat dum ludebat. Circum Laetitiam crepundia erant.
Atrium frigidum non erat, sed calidum.
Laetitia silente, verba non faciebat, sed poterat vocare matrem suam. Ante annos mater parvulam infantem apponebat ad pectus suum. Laetitia ab matre alebatur; ea lac bibebat.
Hodie Laetitia non potest portari nam saepe non tam levis est quam erat cum unum annum habebat.
Mox amica sua abit domo. Quo amica sua ibit? Amica sua cui nomen est Brunna ibit domum Fabiolae.
Fabiola manet prope ianuam et fenestram. Matre expectante, Anna, filia sua, eam vocabat.
- Mater! Mater!  Veni huc prope me.
Anna non pergebat. Mater respondebat:
- Noli vocare! Lude!
Anna quieta rursus erat.
Fabiola reprehendebat filiam suam, ergo filia sua reprehendebatur ab matre. Prope ianuam Fabiola audiebat aliquem pulsare ostium. Fabiola ostium aperiebat dum Laetitia videbat matrem.
- Brunna! Amica mea! Tu advenisti. Intra domum meam. Ut Vales?
Dicebat Fabiola Brunnae
- Optime! Gratias tibi ago, amica. Dicebat Brunna. Et tu, ut vales? Interrogabat Fabiolam.
- Mea filia bene est. Hodie ea inquieta non est ut mare, quod solet turbidum esse. Ea plorat, currit ad cubiculum et ostium, cadit in solo, ridet inter alia. Ego filiam meam amo.
Dum ambulabant versus ostium Brunna et Fabiola loquebantur. De qua re Fabiola et Brunna loquebantur? Eae de Laetitia loquebantur.

Textus a Ferdinando Golombieski scriptus.

Nenhum comentário:

Postar um comentário